هیدروتالسیت های مصرفی در پلیمرها به صورت پودرهای بسیار ریز، روان، بدون بو و با ساختار آمورف عرضه می گردند. برای استفاده در پلی اولفین ها، هیدروتالسیت های با متوسط اندازه ذرات نیم میکرون و سطح ویژه کمتر از ۲۰ m^۲/g پیشنهاد می گردد. به منظور بهبود پخش و سازگاری میان هیدروتالسیت و ماتریس پلیمری، پوشش هایی از جنس استئارات سدیم، کلسیم و روی به کار می رود. در انتخاب نوع پوشش باید خیلی دقت کرد، چراکه روی اسیدیته پلیمر اثر می گذارد. چنانچه مقدار pH هیدروتالسیت بالاتر از ۹.۵ باشد، در صورت وجود مقدار مشخصی از ترکیبات فنولیک محصول اندکی صورتی رنگ خواهد شد.

عملکرد اکسید روی به عنوان جاذب اسید در حضور هیدروکلریک اسید می تواند به شکل گیری هیدروکسی کلریدهای قلیایی مرتبط باشد

رفتار جاذب های اسید مختلف بسته به نوع پلیمر و نحوه تهیه آن عموما متفاوت است، چراکه فرمولاسیون کاتالیزور، شرایط فرآیندی و افزودنی هایی که استفاده می شود بسیار متنوع می باشد. مشاهده تفاوت در رنگ از پلیمری به پلیمر دیگر به جز تفاوت در غلظت و واکنش پذیری پس ماندهای مختلف کاتالیزور می تواند دلایل دیگری نیز داشته باشد.

هیندرد فنول ها (Hindered Phenols) که به عنوان آنتی اکسیدانت به پلیمر اضافه می شوند، بسیار در توقف واکنش های تخریبی موثر هستند، اما متاسفانه تمایل به تشکیل اجزای رنگی دارند. در نتیجه تشکیل رنگ با افزایش غلظت آنتی اکسیدانت های فنولیک افزایش می یابد.

انتخاب جاذب اسید از آنجائیکه اسیدیته پلیمر را تغییر می دهد و بنابراین روی واکنش های بسیاری از ترکیبات آلی موجود در سیستم اثر می گذارد، رنگ نهایی را تعیین می کند. افزودن موادی به منظور غیرفعال کردن یا خنثی کردن ناخالصی های پلیمر و پایدار کردن آن امری حیاتی است